Witajcie 🙂 Kto z was będzie poszukiwał dziś informacji w internecie z pomocą wyszukiwarki Google może natknąć się na taką okolicznościową grafikę.
Pojawiają się one co jakiś czas, a bohaterką dzisiejszej jest australijska pielęgniarka Elizabeth Kenny. Dziś przypada 25 rocznica otwarcia w australijskim mieście Nobby muzeum poświęconego tej wyjątkowej postaci.
Elizabeth Kenny urodziła się 20 września 1880 roku w mieście Warialda w australijskim stanie Nowa Południowa Walia. Pochodziła z niezbyt zamożnej rodziny, jej ojciec był imigrantem z Irlandii. Młoda Elizabeth była zapaloną czytelniczką i chętnie pozyskiwała nową wiedzę, choć zdobyła jedynie podstawowe wykształcenie. Wśród zainteresowań nastolatki znalazły się również medycyna i anatomia człowieka.
Nie wiadomo, jak potoczyłyby się losy Elizabeth Kenny (i jej przyszłych pacjentów), gdyby nie nieszczęśliwy wypadek, którego doznała w wieku 17 lat. Dziewczyna złamała nadgarstek, a chirurg Aeneas McDonnell, którego wtedy poznała, namówił ją do tego, aby zajęła się medycyną zawodowo. Elizabeth rozpoczęła pracę jako wolontariuszka w szpitalu w mieście Guyra i przyuczała się do zawodu pielęgniarki.
Metoda Kenny
W wieku 30 lat przeprowadziła się do stanu Queensland, gdzie pracowała jako pielęgniarka objazdowa. Do swoich pacjentów docierała pieszo, konno lub na motocyklu. W tym czasie miała też styczność z osobami cierpiącymi na polio, chorobę, która w skrajnych wypadkach powoduje zanik i paraliż mięśni kończyn. Elizabeth bez medycznego wykształcenia początkowo nie wiedziała, jak radzić sobie z tak trudnymi przypadkami.
Tutaj z pomocą ponownie przyszedł doktor McDonnell. Zapytany przez Kenny o radę, zasugerował, że ból pacjentów może złagodzić ciepło. Elizabeth skorzystała podpowiedzi lekarza i wkrótce opracowała własną metodę walki z polio, za pomocą gorących okładów. Okazało się, że nie tylko niwelowały one ból kończyn i rozluźniały zesztywniałe mięśnie, lecz także sprawiały, że pacjent był w stanie wykonywać proste ćwiczenia, dzięki czemu nie dochodziło do zaniku mięśni. Metoda ta (później nazwana metodą Kenny) była całkowicie sprzeczna z praktykami profesjonalnych lekarzy, którzy usztywniali kończyny chorych za pomocą szyn lub gipsu.
Praktykę Kenny na krótko przerwała I wojna światowa. Elizabeth chciała wesprzeć walczących żołnierzy i w 1915 roku zgłosiła się do służby medycznej w australijskiej armii. Mimo braku zawodowego wykształcenia została przyjęta po okresie próbnym. Służyła na okręcie, którym transportowano rannych żołnierzy z Europy do Australii. W tym okresie zaczęto nazywać ją siostrą, tytułem, który przysługiwał profesjonalnym pielęgniarkom.
Po wojnie Kenny wróciła do Australii. W kolejnych latach pracowała w różnych szpitalach, opatentowała specjalne nosze i założyła własną klinikę, w której pomagała chorym na polio. Jej metoda leczenia chorych, choć była skuteczna, spotykała się z niezrozumieniem i dużą krytyką ze strony środowiska medycznego w Australii. Z brakiem akceptacji spotkała się również w Anglii.
Zupełnie inaczej została potraktowana w Stanach Zjednoczonych, do których trafiła w 1940 roku. Praca, którą wykonywała w szpitalu w Minneapolis, została doceniona przez amerykańskich medyków i po dwóch latach praktyk niezawodowa pielęgniarka otworzyła Instytut Siostry Kenny. W USA Elizabeth cieszyła się na tyle dużą popularnością i szacunkiem, że została zaproszona na obiad przez prezydenta Franklina D. Roosevelta, który również chorował na polio, a dwa amerykańskie uniwersytety – Rutgers University i University of Rochester – nadały jej honorowe stopnie naukowe. Co więcej, w 1946 roku w Hollywood nakręcono na podstawie jej biografii film fabularny. Dzieło Dudleya Nicholsa pt. „Sister Kenny” otrzymało Złoty Glob i zostało nominowane do Oscara.
Elisabeth Kenny przeszła na emeryturę w wieku 71 lat i wróciła do Australii, w której jej osiągnięcia nadal nie cieszyły się dużą popularnością. Zmarła rok później, 30 listopada 1952 roku. Niestandardowa metoda leczenia polio szybko została zapomniana, głównie przez fakt wynalezienia skutecznej szczepionki przeciwko tej chorobie przez polskiego lekarza Hilarego Koprowskiego w latach 50. XX wieku. (źródło: https://polskieradio24.pl/39/156/artykul/3048124,elizabeth-kenny-w-google-doodle-dowiedz-sie-wiecej-o-australijskiej-pielegniarce).
O innych niezwykłych kobietach możecie dowiedzieć się z poniższych książek które możecie znaleźć w naszej bibliotece.
Pozdrawiamy – Wasi Bibliotekarze 🙂